Η φετινή επέτειος της Εργατικής
Πρωτομαγιάς φαίνεται να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Ακριβώς δύο χρόνια μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και την
έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη
επίθεση προς κάθε εργασιακό και κοινωνικό μας κεκτημένο. Το βαθύτερο νόημα της
1ης Μάη όμως βρίσκεται εκεί όπου συναντιούνται το παρελθόν, το παρόν αλλά και
το μέλλον των εργατικών διεκδικήσεων. Η
παρούσα κατάσταση εύλογα μπορεί να παραλληλιστεί με τις εργασιακές συνθήκες
που επικρατούσαν κατά το 19ο αιώνα στις ΗΠΑ, όπου το κανονιστικό
πλαίσιο εργασίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν
το προσωπικό τους χωρίς έλεγχο, ακόμη και τις Κυριακές, έτσι ώστε να αυξηθεί η
παραγωγή με την ανάλογη μείωση του κόστους.
Η Εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί ορόσημο στους αγώνες της εργατικής τάξης. Την 1η Μάη του 1886 μια εργάσιμη μέρα στο Σικάγο βγήκαν στους δρόμους 80.000 άνθρωποι πραγματοποιώντας ειρηνική διαδήλωση για να διεκδικήσουν το δικαίωμα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση και οχτώ ώρες ύπνο». Εκείνη την μέρα οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν αισθητή την παρουσία τους ασκώντας αλόγιστη βία σκορπώντας πανικό στους διαδηλωτές πυροβολώντας και χτυπώντας χωρίς καμία διάκριση. Ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος.
Το 1892 γίνεται η πρώτη Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα από τον σοσιαλιστικό σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άτομα διαδήλωσαν έχοντας αιτήματα όπως καθιέρωση οχταώρου, αργία την Κυριακή και ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Ανάλογες συγκεντρώσεις έγιναν και τις χρονιές 1894, 1911, 1912, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα πολλές συλλήψεις των πρωτεργατών των κινητοποιήσεων. Από το 1912 έχουμε πάλι μία μακρόχρονη αποχή στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς όπου πραγματοποιείται και πάλι το 1919. Στο μεσοδιάστημα αυτό, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα.
Σήμερα, τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα και σκοτεινά για την εργατική τάξη όπως και τότε την 1η Μάη του 1886. Οφείλουμε όλοι να αντισταθούμε σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης την οποία έχουν εξαπολύσει εις βάρος μας το κεφάλαιο και το εκτελεστικό του όργανο, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, πλασάροντας ως μοναδική λύση αυτά τα φασιστικά και καταστροφικά για το λαό μέτρα. Κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους μέσα από συλλογικούς και μαζικούς αγώνες δεν πρόκειται να αγωνιστεί για ένα καλύτερο εργασιακό αλλά και γενικότερα μέλλον. Ως Ε.Α.Α.Κ. Ιονίου Πανεπιστημίου, καλούμε το φοιτητικό κίνημα να συνεχίσει τους αγώνες της Πρωτομαγιάς και να συμπορευτεί με τους αγώνες των εργαζομένων, με τη συμμετοχή του στην απεργία της 1ης Μαΐου και σε κάθε άλλη κινητοποίηση.
Η Εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί ορόσημο στους αγώνες της εργατικής τάξης. Την 1η Μάη του 1886 μια εργάσιμη μέρα στο Σικάγο βγήκαν στους δρόμους 80.000 άνθρωποι πραγματοποιώντας ειρηνική διαδήλωση για να διεκδικήσουν το δικαίωμα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση και οχτώ ώρες ύπνο». Εκείνη την μέρα οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν αισθητή την παρουσία τους ασκώντας αλόγιστη βία σκορπώντας πανικό στους διαδηλωτές πυροβολώντας και χτυπώντας χωρίς καμία διάκριση. Ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος.
Το 1892 γίνεται η πρώτη Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα από τον σοσιαλιστικό σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άτομα διαδήλωσαν έχοντας αιτήματα όπως καθιέρωση οχταώρου, αργία την Κυριακή και ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Ανάλογες συγκεντρώσεις έγιναν και τις χρονιές 1894, 1911, 1912, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα πολλές συλλήψεις των πρωτεργατών των κινητοποιήσεων. Από το 1912 έχουμε πάλι μία μακρόχρονη αποχή στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς όπου πραγματοποιείται και πάλι το 1919. Στο μεσοδιάστημα αυτό, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα.
Σήμερα, τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα και σκοτεινά για την εργατική τάξη όπως και τότε την 1η Μάη του 1886. Οφείλουμε όλοι να αντισταθούμε σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης την οποία έχουν εξαπολύσει εις βάρος μας το κεφάλαιο και το εκτελεστικό του όργανο, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, πλασάροντας ως μοναδική λύση αυτά τα φασιστικά και καταστροφικά για το λαό μέτρα. Κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους μέσα από συλλογικούς και μαζικούς αγώνες δεν πρόκειται να αγωνιστεί για ένα καλύτερο εργασιακό αλλά και γενικότερα μέλλον. Ως Ε.Α.Α.Κ. Ιονίου Πανεπιστημίου, καλούμε το φοιτητικό κίνημα να συνεχίσει τους αγώνες της Πρωτομαγιάς και να συμπορευτεί με τους αγώνες των εργαζομένων, με τη συμμετοχή του στην απεργία της 1ης Μαΐου και σε κάθε άλλη κινητοποίηση.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 1η ΜΑΪΟΥ
Προσυγκέντρωση Πλατεία Γεωργάκη, 10.30 π.μ.
Προσυγκέντρωση Πλατεία Γεωργάκη, 10.30 π.μ.
Ε.Α.Α.Κ.
ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙOY
ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙOY
