Μέρες παράξενες - Θαυμάσιες μέρες

Η οικονομική πολιτική τους δολοφονεί το παρόν και το μέλλον μας. Όμως, την κρίση δε τη δημιούργησαν οι μισθοί πείνας αλλά το Κεφάλαιο. Τόσα χρόνια στύβουν και στύβουν (part time δουλειά, κλέψιμο ασφαλιστικών ταμείων, λιτότητα) για να τροφοδοτήσουν την «ανάπτυξή» τους· και τώρα που η «ανάπτυξή» τους έφερε την κρίση η απάντηση που δίνουν είναι πάλι η άγρια λιτότητα.

Αλήθεια, ο πλούτος που συσσωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια σε ποιους πήγε; Εμείς θα πληρώσουμε πάλι ή πρέπει να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν; Όταν όμως αυτή η απορία γίνεται μάχιμη πράξη - αμφισβήτηση - κίνημα, βγαίνει στην επιφάνεια το κοινωνικό πρόβλημα σ’ όλη την έκτασή του: Συναίνεση, διάλογος, κοινωνική συνοχή· εθνική ενότητα, κακοί οι ξένοι, περιστολή δικαιωμάτων (ΜΑΤ στη Λευκίμμη εδώ και 1,5 χρόνο, συλλήψεις στο Τεμπλόνι, συλλήψεις μαθητών στη Λάρισα το Δεκέμβρη που κατηγορούνται ως τρομοκράτες), άγρια καταστολή διαδηλώσεων και επιστράτευση του παρακράτους είναι τα όπλα των «από πάνω».

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη έδειξαν ότι η ελπίδα δεν έχει πεθάνει, ότι δεν είναι όλη η κοινωνία με τη συναίνεση. Το ίδιο έδειξαν και οι ανεξάρτητοι αγωνιστές της Λευκίμμης που δημιούργησαν στην Κέρκυρα την προοπτική των μορφών αμεσοδημοκρατικής λαϊκής οργάνωσης. Το ίδιο και η Κούνεβα, που ως σύμβολο διατράνωσε ότι υπάρχει και ένα άλλο εργατικό κίνημα που δεν εγκλωβίζεται στην αστική πολιτική.

Η δική μας απάντηση, με μαζικούς όρους, είναι η προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δε μας αρμόζει να έχουμε σκυμμένο κεφάλι, μας αξίζει να αμφισβητούμε μέσα από συλλογικούς δρόμους (λαϊκές συνελεύσεις, πρωτοβάθμια σωματεία, κινήσεις αγώνα), εμείς οι ίδιοι, οι κάτοικοι, οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι. Για ν’ ανοίξουμε δρόμο που θα χωρέσει τα τραγούδια μας, «γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου απ’ τον κόσμο – εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».