Το Τρίτο Μνημόνιο που
συνήφθη από την ακροδεξιά - νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το
συνταγματικό - δημοκρατικό τόξο ΝΔ,
ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων έχει ως κομβικό σημείο την αξιολόγηση. Η
αξιολόγηση την οποία διατείνεται η συγκυβέρνηση ότι θα ολοκληρώσει μέχρι το τέλος
του 2015 δεν αποτελεί ούτε τεχνικό ζήτημα ούτε είναι μια ουδέτερη διαδικασία.
Στον πυρήνα της αξιολόγησης βρίσκεται η αποσταθεροποίηση των σχέσεων εργασίας
μέσω των μαζικών απολύσεων, της διαθεσιμότητας, της επισφαλούς εργασίας και εν
γένει της κατάργησης κάθε εργασιακού δικαιώματος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με
την αύξηση των ωρών των δασκάλων, την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα
με το γενικό τίτλο "Ευθυγράμμιση αναλογίας των μαθητών ανά τάξη και
εκπαιδευτικό μέχρι τον Ιούνιο του 2018" στις κατευθύνσεις του
καπιταλιστικού μηχανισμού Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης
(Ο.Ο.Σ.Α.). Επιπλέον, οδηγούμαστε ολοταχώς σε ένα δεύτερο γύρο
συγχωνεύσεων/καταργήσεων σχολικών μονάδων που οδηγεί σε μια ακόμα συρρίκνωση
του ακαδημαϊκού χάρτη, σε ένα νέο πιο ακραίο και ισοπεδωτικό Σχέδιο Αθηνά.
Είναι εμφανές ότι η
αξιολόγηση που επιβάλλουν οι μνημονιακές επιταγές οδηγούν στη διεύρυνση των
προβλημάτων και τη μεγέθυνση των διαστάσεων τους, γιατί δεν εντοπίζει τις
πραγματικές αρρυθμίες και ελλείψεις του αλλά τις επεκτείνει και τις εντείνει.
Αρχικά, καταργείται το αυτοδιοίκητο που διέπει το πανεπιστήμιο καθώς
αποδυναμώνονται εν γένει όλοι οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης. Όλες οι
εξουσίες συγκεντρώνονται και βρίσκονται σε κλειστά όργανα που στερούνται της
φωνής των συλλόγων φοιτητών και των εργαζομένων του πανεπιστημίου και
εδράζονται σε εμπειρογνώμονες και καπιταλιστικούς/νεοφιλελεύθερους οργανισμούς
τύπου Ο.Ο.Σ.Α., οι οποίες δεν συνηγορούν εποικοδομητικά με τις προτάσεις τους
αλλά επιβάλλουν ποινές για τη μη συμμόρφωση στις κατευθυντήριες γραμμές τους,
το οποίο σημαίνει υποχρηματοδότηση λόγω έλλειψης ανταγωνιστικότητας σε σχέση με
τα συμμορφωμένα ιδρύματα και αυτό με τη σειρά του οδηγεί στον μαρασμό και την
κατάργηση των σχολών που θα απευθύνονται στα κατώτερα στρώματα. Εν αντιθέσει
εκείνες οι σχολές που θα υποταχθούν στους κανόνες της αγοράς, της αξιολόγησης
και των μνημονιακών εκβιασμών θα χαίρουν πλήρης προστασίας και χρηματοδότησης
για τους ελίτ καθιστώντας σαφές το ταξικό σχίσμα μέσα στον ακαδημαϊκό χάρτη.
Επιπλέον, η μονιμότητα καταργείται και η επισφαλής εργασία μαστίζει όλους όσοι
δεν διορίζονται με λίστες από το Υπουργείο Παιδείας και όσοι συνάπτουν
ιδιωτικές ατομικές συμβάσεις με το διευθυντή ενός σχολείου διαρρηγνύοντας την
ενότητα των συλλογικών διεκδικήσεων και απαιτήσεων.
Η αξιολόγηση
αναγκάζει το σχολείο και την Παιδεία να εισέλθουν σε μια νέα εποχή, στο σχολείο
της "κλειδαρότρυπας" και της εποπτείας. Οι σχέσεις μεταξύ των μαθητών
και των καθηγητών διαταράσσονται ενόσω τα σχολεία καθυποτάσσονται και
τρομοκρατούνται για να γίνουν μονάδες παραγωγής εύκολα εκμεταλλεύσιμου και
ενεργούμενου δυναμικού για την αποπληρωμή ενός αθέμιτου, παράνομου, απεχθούς,
επονείδιστου και μη βιώσιμου χρέους που ουδέποτε δημιούργησε ο ελληνικός λαός
αλλά επέβαλε το κεφάλαιο και η Ε.Ε. ως δημόσιο/κρατικό.
Η αξιολόγηση όπως
παρουσιάζεται από το Μνημόνιο και τους οπαδούς της είναι ντυμένη με ψεύδη έτσι
ώστε να φαντάζει ως ένα μέσο εξορθολογισμού και αναδιάρθρωσης του σάπιου συστήματος.
Αρχικά, δεν πρόκειται για μια ανεξάρτητη διαδικασία καθότι δοτά πρόσωπα από το
εξωτερικό προσπαθούν να ευθυγραμμίσουν το ελληνικό σχολείο με τα ευρωπαϊκά πρότυπα
όπως αύξηση των ωρών, των μαθητών ανά τμήμα κ.ά. Δεν διασφαλίζει σε καμία
περίπτωση την ποιότητα όπως αξιώνει αλλά γίνεται προσπάθεια περικοπών και
απολύσεων. Δεν προσμετρά άλλες παραμέτρους ως εκ τούτου δεν είναι αντικειμενική
ή μάλλον πολύ καλά πολιτικά ενταγμένη και προσανατολισμένη όπως την κοινωνική
προέλευση, την οικογενειακή κατάσταση, τις συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας,
την υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τον τύπο εξετάσεων, τα σχολικά βιβλία, το
εκπαιδευτικό κλίμα, τις παιδαγωγικές μεθόδους, τις κοινωνικές και γεωγραφικές
ανισότητες. Η πιο άμεση αξιολόγηση στους φοιτητές είναι ένα χαρτί διαβάθμισης
των πνευματικών ικανοτήτων ή του συγγραφικού έργου του διδάσκοντα και τη
χρησιμότητα του μαθήματος του καθώς μόνο τα νούμερα κυριαρχούν το γιατί
εκλείπει. Ωστόσο, δεν γίνεται λόγος για τον αριθμό αιθουσών ή των μελών ΔΕΠ που
λείπουν καθώς αυτό γίνεται λόγος μη διεξαγωγής μαθημάτων. Αυτά είναι τα
πραγματικά προβλήματα που δεν μετρούνται αλλά τίθενται υπό μέτρηση η
ανταγωνιστικότητα μέσω της βαθμολόγησης και της σύγκρισης.
Αυτό το οποίο πρέπει
να αντιπαραθέτουμε ως απαίτηση είναι το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου μας και
αυτό σημαίνει ότι απαιτούμε την πραγματική διεύθυνση των σχολών υπό τον έλεγχο
των γενικών συνελεύσεων των φοιτητών, των καθηγητών και του διοικητικού
προσωπικού, γιατί οι αποφάσεις αφορούν όλους μας και μας επηρεάζουν άμεσα. Το
πανεπιστήμιο υπό την πλήρη εποπτεία των γενικών συνελεύσεων θα ξεφύγει από το
καθεστώς ομηρείας των αναγκών της αγοράς και του κεφαλαίου και θα υπεισέλθει
στην ελεύθερη διαμόρφωση των ικανοτήτων, των κλίσεων και της προσωπικότητας
μας. Έτσι, οφείλουν οι γενικές συνελεύσεις και το κίνημα να αντισταθεί σε
οποιαδήποτε προσπάθεια αξιολόγησης από τη συμπλήρωση των φυλλαδίων αξιολόγησης
μέχρι τις δυναμικές παρεμβάσεις για την αποτροπή και παρακώλυση των διαδικασιών
αξιολόγησης. Η αξιολόγηση γίνεται μόνο μέσω των αποφάσεων των γενικών
συνελεύσεων και των συλλογικών προσπαθειών με την επίμονη και ανυποχώρητη
διεκδίκηση για όλη την εξουσία στις γενικές συνελεύσεις.
ΕΑΑΚ
ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
 |
